11. Juin 2012– Roland Garros

 

Het kostte wat moeite om op dinsdagmiddag opeens vrij te kunnen krijgen omdat ik een klein beetje vergeten was te melden dat ik vandaag naar de kwartfinale van Roland Garros zou gaan - maar dat stond in geen enkele verhouding tot de moeite die ik vier maanden eerder had gedaan om überhaupt een kaartje hiervoor te kunnen krijgen. En zo stapte ik, met een stokbroodje in mijn hand, vanmiddag net na de lunch, vrolijk op de fiets om het kwartiertje tussen kantoor en tennisbaan af te leggen. Het zonnetje scheen, het was rustig op straat, en al fietsend bedacht ik mij opeens dat ik geen enkel idee had waarom dit gebeuren eigenlijk Roland Garros heet. Van de vier Grand Slams lijken Wimbledon en Melbourne mij vrij duidelijk – en Flushing Meadows in New York ligt naast de Flushing River en Flushing Bay, leerde Wikipedia mij zojuist.

Maar Roland Garros? Ik heb er zo’n vijf maanden naast gewoond en tientallen keren om heen gerend, en nergens was een Roland Garros rivier, bos, of baai te bekennen. Omdat de kwart finale dames nogal uitliep, en er dus tijd over was, bracht eenmaal binnen het lokale museum uitkomst – Roland Garros (1888 – 1918) bleek een Franse vliegenier en WO-I piloot te zijn geweest, die de eerste vlucht ooit heeft gemaakt van Europa naar Noord-Afrika. Omdat hij tussen het vliegen door nogal veel en hard tegen een tennisbal sloeg, en Frankrijk erg goed is om zijn helden te eren, werd in 1920 het huidige Roland Garros naar hem vernoemd. Wat een eer. 

 

Met ook dit raadsel opgelost wandelde ik wat over het terrein. Het bleek een soort klein dorp midden in het grote Parijs, wat aan alle kanten historie uitademde. Iedereen was goedgemutst, zag er Paris-chique uit, dronk Perrier met een schijfje citroen of een champagne cocktail, at een broodje, of kocht een ijsje à raison van vijf euro. Ik kocht voor een belachelijke 23 euro het officiële ‘Roland Garros kinder-zomer hoedje’ voor Eva, zag mijn voormalig werkgever speciale ‘tennis-deodorant’ verkopen (terwijl ik toch altijd dacht dat zweten juist het doel van sporten was), en nam een kijkje bij het rolstoel tennissen. Knap. Toen ik het programma wat beter bekeek, begreep ik ook hoe ze dit tot een 3-weken durend evenement kunnen maken. Naast de standaard singles / doubles voor mannen en vrouwen, blijken er dus ook complete tennis programma’s te zijn voor ‘boys’, ‘girls’, ‘wheelchairs’, ‘qualifiers’, ‘Perrier legends’, en alle mogelijke combinaties daartussen in. Het mooiste was echter toch wel de aparte warming-up baan voor de ballenjongens / meisjes. Voor de wedstrijd dienen ze warm te draaien in het op een juiste manier overgooien van de ballen, om daarna direct weer in de houding doodstil gaan staan in een hoekje van de tennisbaan met voeten tegen elkaar en armen achter de rug om de spelers niet te storen. En onderwijl in je neus peuteren is niet de bedoeling. 

 

Wat een contrast met een voetbalwedstrijd.

 

Langzaam zakte ik af naar de wedstrijd Federer – del Potro. De laatste maakte Federer het in de eerste twee sets zeer lastig (2-0) maar daarna stond Federer op, enigszins geholpen door een knieblessure van del Potro. Opeens werden snoeiharde aces afgewisseld met ballen die zwanger van topspin zachtjes en onbereikbaar achter het net belanden. Publiekslieveling Federer won, en was blij, want helemaal verdiend was het niet, en dat wist hij ook.

 

Terug naar huis begon het zachtjes te regenen, en dit alles op zomaar een dinsdagmiddag in Parijs.

 

 

 

(Het poppetje onderaan is Federer...)