3. Novembre 2011 - Maison

Sinds negen uur vanavond heb ik een huis in Parijs. Nou ja, huis – appartement. Nou ja, appartement – het is eigenlijk meer een groot uitgevallen smurfenhuis. Twee-en-veertig vierkante meter voor een klein vermogen, zeg maar hetzelfde als ik betaalde voor honderd vierkante meter plus tuin naast Artis. Maar het is mij inmiddels wel duidelijk dat de vergelijking volledig mank gaat en er op geen enkele manier toe doet – deze ruimte werd in Parijs aangeboden voor ‘twee a drie personen’. Echt geen idee waar die hadden moeten slapen. Het is nogal vrolijk gemeubileerd, tijdelijk, tot eind januari, zodat ik in de tussentijd iets meer permanent kan gaan zoeken waar ik mijn eigen meubels kan gaan zetten. En toch ben ik er blij mee. Ten eerste omdat ik heb geleerd dat dingen gebeuren met een reden – afgelopen zaterdag heb ik met een aantal goede vrienden plus mijn familie het Amsterdam huis ontruimd. Dat was de leukste en makkelijkste verhuizing ooit – alles wat ik bezit op de wereld staat nu in twee opslagruimtes in Amsterdam Zuid Oost. Lekker overzichtelijk. En hoe toevallig is het dan dat ik 48 uur later eindelijk weer een eigen ruimte in Parijs heb? Ten tweede, omdat ik vanavond eindelijk al mijn tassen kon uitpakken, lenzen en reserve tandpasta in een badkamer kon leggen, en mijn overhemden weer netjes gerangschikt op kleur aan allemaal precies dezelfde kleerhangers kon hangen (zijn we niet allemaal licht neurotisch…?). Dat was nogal een verademing, na een klein halfjaar zwerven tussen vrienden en de Plantage Muidergracht, levend vanuit een weekendtas. En tenslotte, omdat ik aan de onderkant van het 16^e zit (locaties in Parijs worden bepaald aan hand het nummer van het arrondissement), wat slechts 15 minuten fietsen is van mijn werk. Op die fiets naar mijn werk! – dat heb ik nog nooit van mijn leven kunnen doen. Nu moet ik alleen nog een fiets regelen.

En natuurlijk blijven er dingetjes – de kabel tv laat weinig meer zien dan een gemiddelde sneeuwstorm op de Mont Blanc, de wireless internet verbinding is momenteel wel heel erg wireless, en ik heb niet echt het idee dat ik hier vrolijk een spijker in de muur mag slaan om een foto van Eva op te hangen. Maar dat lost zich allemaal mettertijd wel op  – vanavond heb ik een huis, en vanavond trakteer ik mijzelf op een Carrefour diepvries pizza en met champagne. 

2. Octobre - Kafka

Ik was er al licht voor gewaarschuwd, de Franse bureaucratie – maar het blijkt allemaal nog veel erger dan ik dacht. Drie alledaagse voorbeelden:  

1. Bankrekening  

Een bankrekening openen kan alleen maar als je ook een huisadres kunt overleggen (plus drie centimeter ander papierwerk). Het interessante aan dit vereiste is dat je echter alleen een huis kunt huren als je ook een bankrekening hebt. Typisch geval van een catch-22 situatie. In de huidige economische omstandigheden wil een bank echter maar al te graag nieuwe clientèle. Dus adviseert de HSBC (toch niet de kleinste bank) mij om ‘een vriend in Parijs’ een brief te laten schrijven waarin deze ‘vriend’ verklaard dat ik tijdelijk bij hem / haar woon, en bij deze brief een recente energie rekening te voegen. In Frankrijk hoef je je namelijk niet in te schrijven in een gemeente (je kunt dus in Parijs wonen, en in Marseille geregistreerd staan) – maar energie, dat is van de Staat, en dus betrouwbaar.

2. Ziektekosten

In Nederland is je recht op sociale voorzieningen (inclusief de mogelijkheid tot het afsluiten van een ziektekosten verzekering) gekoppeld aan je arbeidscontract. Op het moment dat je inkomen uit het buitenland geniet, vervallen deze rechten. Daar kan ik nog wel mee leven – daarbij ervan uitgaande dat de start van een nieuw contract in Frankrijk ook automatisch een recht op sociale voorzieningen aldaar betekent. Niet dus. Ik blijk sinds 3 oktober niet meer verzekerd te zijn voor welke vorm van ziektekosten ook. Dat ik geen tandartscontrole meer kan claimen, soit, maar als ik morgen tegen een metro aanloop heb ik dus blijkbaar een levensgroot probleem. Dit alles komt omdat ik nog geen social security nummer heb – en om dit aan te vragen is er een leui de naissance (uitreksel bevolkingsregister) nodig, vertaald in het Frans, met een stempel van een beëdigd vertaler. Probeer dat maar eens telefonisch uit te leggen aan een ambtenaar in het Amsterdams gemeentehuis… Dus is er nu via DHL voor een godsvermogen een uittreksel onderweg, wat alhier vertaald en gestempeld moet worden, waarna een social security nummer kan worden aangevraagd, waarna een ziektekosten verzekering kan worden aangevraagd. En al die tijd is het devies – niet ziek worden. 

3. Wonen

Maar dit alles zijn slechts lichte rimpelingen in de vijver die het  huren van een huis heet (waarbij 1500 euro voor 45m2 overigens een goede deal is…). Mocht je denken dat de huurbescherming in Nederland streng is – bienvenue a France. Het is mij nog steeds niet helemaal duidelijk hoe het precies werkt, behalve dat het verdomd lastig is. Wat ik wel weet, is dat als je eenmaal een huurcontract hebt, je nooit meer uit je huis kunt worden gezet. Ofwel, als ik iets huur, en vervolgens besluit geen huur te betalen, kan de verhuurder mij niet dwingen het huis te verlaten. En al zeker niet in de winter – er zijn wettelijk vijf wintermaanden benoemd waarin de verhuurder überhaupt geen enkel recht heeft om de huurder op straat te zetten, dan is het blijkbaar te koud om op straat te leven… En clochards zijn er al genoeg in Parijs. Dus moet er een arbeidscontract overlegd worden, drie maanden salarisstrook, een belastingaangifte (vrij lastig als je hier net bent), verklaringen van werkgevers, bankrekeningen, en brieven van een derde persoon die in Frankrijk woont en voor jou garant staat mocht je niet willen betalen. Gelukkig wonen mijn ouders in Frankrijk, maar het blijft toch wat gênant dat ik, veertig jaar oud met een goedbetaalde baan, mijn ouders moet gaan vragen om een garantiestelling te schrijven. Oh, en in je proeftijd (die bij mij drie maanden is) hoef je helemaal nergens aan te kloppen. 

Dus.  Van die dingen. Verder is Parijs in de herfst erg mooi.