Dit is een klein intermezzo – ik wilde dit medium gebruiken om mooie verhalen te vertellen over Parijs, maar ik heb vanavond zo een bijzondere avond gehad in Amsterdam, dat ik even moet afwijken van mijn voornemen. Laat ik het uitleggen.
Vanavond ging ik naar het Concertgebouw om naar Meesterpianisten te luisteren. Dat is iets waar alleen de aller, allerbeste pianisten van de wereld mogen komen spelen, en Femke en ik hebben daar al een jaar of tien een abonnement. Vroeger, toen we jong waren, zaten we op zondag avond te luisteren in onze spijkerbroek, nog brak en wazig van de zaterdagnacht (en soms ook vrijdagnacht daarvoor...). Niet zelden doezelden we weg onder hemelse pianoklanken, temidden van oude mannetjes en vrouwtjes uit Bloemendaal en Aerdenhout, de Philips Board en andere genodigden die financieel sponsorship verleenden, en vreemd genoeg altijd weer die Alexander Pechtold met zijn platina blonde vrouw die overal voor uitgenodigd bleek. Inmiddels is de wazigheid wat minder, en het overige is gebleven. Maar vanavond – lieve hemel. In tien jaar tijd was dit waarschijnlijk het mooiste concert wat ik ooit heb gezien. Ik geloof erin dat schoonheid alleen bestaat bij de gratie van de omgeving, of, in andere woorden, de randvoorwaarden moeten kloppen om een gebeurtenis tot iets heel speciaals te maken. Ofwel, als Barcelona met 5-0 van Real Madrid wint (drie keer Messi), maar de wedstrijd wordt overschaduwd door rellen en gedoe, dan is het dus minder speciaal. Maar vanavond klopte alles. Ik had een mooie dag met Eva, Femke en ik aten fijne vis bij Bark, mochten samen heel hard lachen om alles en iedereen, en gingen vervolgens naar Enrico Pace luisteren die in het Concertgebouw ´les Années de pèlerinage’ van Liszt ten gehore ging brengen. Ik heb echt nog nooit zo iets moois gehoord. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik 2,5 uur volledig met mijn hart heb geluisterd, en niet met mijn hoofd. Het was het gevoel dat iedere extreem zuivere toon die de piano verlaat je rechtstreeks in je ziel raakt. Ik kan het niet goed beschrijven. Maar dan – als voorbeeld hoe mooi dingen kunnen uitwerken, als je er maar in gelooft. In de pauze ging ik naar de cd verkoop en wilde drie cd’s van 20 euro per stuk kopen. ‘Dat is dan zestig euro’. ‘Euh, ik wil graag pinnen en als dat niet kan heb ik vijftig euro en een pleister’ (die had ik nog na gewond te zijn geraakt tijdens het openbreken van Femke haar kreeft). Epic reactie: ‘Geef dan maar vijftig euro en de pleister’. Toen wist ik zeker dat het zou gaan lukken. Na afloop van het concert haasten Femke en ik ons naar de ruimte in het Concertgebouw waar de pianist aan het bijkomen was. Hij (Enrico) kwam naar buiten, schudde mij de hand, en moest even verplicht doorlopen naar de sponsorruimte. Snel liepen wij er achtereen, wetende dat geen enkele student-suppoost ons zou tegenhouden als we met de Master Pianist plus de organisator binnen zouden lopen. En zo, temidden van huidige en voormalige Nederlandse CEO’s, dronken Femke en ik een glaasje wit, nuttigden we een fijn Maison de Boer hapje, en deden we heel erg ons best om niet op te vallen. Maar het doel was vele malen groter – en dus, uiteindelijk, heeft een van mijn grootste helden in pianomuziek, een cd speciaal gesigneerd voor mijn liefste Eva:
Bestaat er een mooier cadeau? - de mooiste muziek, voor het liefste meisje. Enrico Pace = Lionel Messi.
