9. Mars 2012 – Issey Miyake

Dit wordt even een kort tussendoor verhaaltje, en het loopt nét niet goed af. Ik had mij voorgenomen om alleen over dingen te schrijven, en niet over wat ik doe, maar vanmiddag wil ik toch even delen.

Zaterdag was Alexandra, een goede vriendin, over uit London. De hele middag slenterden we fijn door de Marais, dronken koffie, aten Thai, en liepen ’s avonds laat langs de Seine van Hôtel de Ville naar het Grand Palais (dat is een pittige wandeling). En vanochtend dacht ik, dat ga ik nog een keer doen maar dan op de fiets. Met de metro naar het Grand Palais, ik  stap uit, en denk ‘goh, dat zijn wel heel erg veel mooie vrouwen opeens’, gevolgd door ‘goh, best wel veel fotografen ook’. Ik observeerde het geheel een tijdje, maakte foto’s van  mooie en vooral dunne vrouwen, vermoedde dat ik met mijn neus in een fashion week was gevallen, en begreep na een tijdje dat er drie categorieën mensen waren. De eerste kwamen onder politiebegeleiding in zwarte Mercedessen, liepen gezonnebrild rechtstreeks naar een aparte ingang, en wilden absoluut niet op de foto. Type hoofdredactrice Vogue. Dan was er een groep bekende modellen, die kwamen ook per Mercedes maar zonder politie. Ze waren bereid even te poseren, afhankelijk van de fotograaf, en keken erg chagrijnig. En de laatste groep waren de wanna-be modellen. Deze waren waarschijnlijk gewoon met de metro gekomen, hadden erg hun best gedaan om er excentriek uit te zien, struikelden op onmogelijk schoenen over de keien, poseerden gewillig voor alles en iedereen, en, het meest grappige, hadden visitekaartjes die ze dan aan de fotograaf gaven. Want die beste man had natuurlijk geen idee wie hij had gefotografeerd, en een naam plus foto in het juist blad zou zomaar eens het begin van een carrière zijn. 

 

Er was ook een Nederlands model (onder rechts), met een Nederlandse fotograaf. Ik vroeg hun dan maar wat er aan de hand was. Het bleek inderdaad de Paris Fashion week show van Issey Miyake te zijn. Ik vroeg of ik ook naar binnen kon. Het aardige model moest vrolijk lachen en zei ‘loop maar mee, dan vraag ik het even’. Bij een stevig bewaakte ingang sprak ze met een even stevige man. Hij keek vol ongeloof een halve seconde naar mijn zondagse kloffie, waarna een ferm ‘no’ volgde. 

Toen ben ik maar langs de Seine gaan fietsen, dat was ook leuk.